مهدی هاشمی نسب بازیکن سابق استقلال می گوید توقع جدال برابر با النصر غیرمنطقی است.
مهدی هاشمی‌نسب بعد از جدایی از کادرفنی استقلال، دور از هیاهوی فوتبال به زندگی شخصی‌اش می‌پردازد اما اخبار فوتبال را هم تا حدودی پیگیری می‌کند.
او مثل همیشه صریح و شفاف درباره فوتبال حرف می‌زند. هاشمی‌نسب انتظار دارد باید نگاه واقع‌بینانه‌ای به مسائل پیرامون فوتبال داشت و بی‌دلیل سطح انتظار هواداران را بالا نبرد.
بازیکن سابق استقلال جدال این تیم با النصر را بسیار نابرابر می‌داند و معتقد است که هزینه کل استقلال با یک بازیکن النصر برابری می‌کند و نباید انتظاری از آبی‌ها و کل فوتبال ایران داشت.
تمام تیم‌های ما در لیگ نخبگان و لیگ قهرمانان آسیا حذف شدند.
بضاعت ما همین است. ما باید با واقعیت کنار بیاییم، این طوری کمتر اذیت می‌شویم. به نظرم در همین مسابقات لیگ نخبگان و لیگ قهرمانان آسیا ۲ خیلی بیشتر از حق‌مان نصیب‌مان شد. با این هزینه‌هایی که انجام می‌دهند و با پولی که مثلاً باشگاه النصر بابت خرید دوران داده می‌توان پنج تا باشگاه استقلال را خرید، ما چه توقعی داریم.
اما همیشه انتظار داریم که در این بازی‌ها موفق باشیم و…
باور کنید حرف زدن در این باره بیهوده است. ببینید آنها کجا هستند و ما کجاییم. حالا به نظر شما اگر تیم‌های ما حریفان متمول و پر از ستاره‌های‌شان را شکست می‌دادند، آیا عدالت فوتبال رعایت می‌شد؟ چرا باید توقع داشته باشیم که ما صعود کنیم و تیم‌هایی مثل الاتحاد، الهلال، النصر، الریان، العین و حتی الشرطه و پاختاکور صعود نکنند.
آنها نه فقط به لحاظ فنی بلکه از نظر شکل هواداری هم تغییر کرده‌اند.
شما شکل تشویق کردن آنها را ببینید، ورزشگاه‌های مدرن، چمن عالی، هواداران‌شان همه با لباس باشگاهی که کپی رایت نشده به استادیوم آمده‌اند.
آن وقت استادیوم‌های ما را ببینید. بازیکن رقیب جرأت ایستادن پشت نقطه کرنر را ندارد. هنوز در استادیوم ما چشم کور می‌شود. یعنی چه؟ آن عده‌ای که این رفتارهای زشت را انجام می‌دهند، چه زمانی می‌خواهند فرهنگ هواداری را یاد بگیرند. به خدا فرهنگ هواداری این نیست.
به خدا آدم شرمش می‌شود، این اتفاقات را می‌بیند. چند تا استادیوم ما چمن با کیفیت دارد. بلیت‌فروشی‌ها را ببینید. مثلا ۳۰ هزار تا بلیت می‌فروشند، آن وقت ۶۰ هزار نفر در ورزشگاه حضور دارند.
آن وقت بعضی‌ها انتظار دارند که با تعصب می‌توان این تیم‌ها را شکست داد.
تعصب که همیشه جواب نمی‌دهد. همه بازیکنان وقتی در این سطح از مسابقات حاضر می‌شوند، جدا از انگیزه‌های شخصی، عرق ملی هم دارند. اما آیا می‌توان بدون امکانات و ابزار لازم همیشه با تعصب رفت و نتیجه گرفت. یک زمانی کشتی ما در سطح جهانی مدال‌های زیادی می‌آورد؛ در مقطعی ولاسکو آمد و والیبال را متحول کرد یا بسکتبال که دیگر خبری از نسل طلایی‌اش نیست. ما فوتبالی‌ها مشکلات حرفه خودمان را می‌دانیم.
پس چرا اتفاقی نمی‌افتد؟
برای اینکه گوش شنوایی نیست. سال‌های سال است که بزرگان فوتبال ما درباره مشکلات این ورزش صحبت می‌کنند. من هم به عنوان عضو کوچک این خانواده حرف زدم اما مگر اتفاقی افتاد و چیزی درست شد. فقط امیدوارم فاصله‌مان بیشتر از این نشود